~ Staraszafa ~

Ja mam dwa ulubione tomy. Nie potrafię wybrać który lepszy...

* "Srebrne krzesło" - za Błotosmętka Very Happy

, za klimat, za tajemniczego Czarnego Rycerza Wink

. No i mam do niej sentyment... Smile

* "Koń i jego chłopiec" - za Kalormen, za konie, za dorosłego Edmunda xD , za baśniowość.... Smile

Moje typy :
- LCiSS - za najlepsze skojarzenie z Narnią

- Koń i jego chłopiec - za najwięcej narnijskości

Kilka miesięcy temu ukończyłam czytanie "Opowieści..." Niesamowicie zachwycił mnie tom "Ostatnia Bitwa." Ta walka przeciwko zdrajcom... Nigdy nie zapomnę tych chwil, gdy wszyscy razem spotkali się w tej prawdziwej Narnii...nie zapomnę moich łez szczęścia, nie zapomnę tej duchowej przemiany, tego niesamowitego przesłania...

Kiedyś poprosiłam znajomych narniofilów o wskazanie ulubionego tomu "Opowieści...". "Srebrne Krzesło" sytuowało się na szarym końcu. A TO PRZECIEŻ MÓJ FAWORYT! Dlatego cieszę się, że pojawiło się w Waszych wypowiedziach.

A dlaczego?
Że za Błotosmętka - to jasne.
Za Wielki Taniec Śnieżny i Riliana przypominającego Hamleta, i opowieść o żywych klejnotach w Bizmie, i podróż przez Narnię na grzbiecie centaura. I za to, że na Górze Aslana muzyka wciąż brzmiała.
Cóś jeszcze? Chyba też za to, że w Julii i Eustachym - jak w nikim innym z wszystkich siedmiu tomów - odnajduję swoje wady i słabości (a może i trochę zalet).

[edit]
ech, zapomniałam dodać, że to właśnie od "Srebrmego Krzesła" zaczęła się moja przygoda z Narnią

bisclavrette napisał:

Cóś jeszcze? Chyba też za to, że w Julii i Eustachym - jak w nikim innym z wszystkich siedmiu tomów - odnajduję swoje wady i słabości (a może i trochę zalet).

A wiesz, Bisclavrette - zwrocilas moja uwage na cos ciekawego. Otoz Eustachy i Julia zdaja mi sie dziecmi najbardziej z krwi i kosci w calym cyklu narnijskim. Widac wiecej ich drobnych, niby niewaznych, a jednak budujacych charakter wad, zalet, sklonnosci. Moze to tylko wrazenie, musialabym chyba jeszcze raz to dobrze przemyslec, ale postaci Wielkiej Czworki, czy nawet Szasty, Poli i Digorego to postaci bardziej ogolne, moze pasuje tu tez okreslenie: ewangeliczne? No, chyba z Zuzanna rzecz ma sie nieco inaczej, choc... Musze to rzeczywiscie jeszcze raz przeanalizowac...

Przepraszam za brak polskich czcionek. Cos mi sie stalo z moja nowa klawiatura Confused

Wysłany: Czw 20:53, 01 Mar 2007

Ostatnia Bitwa, Lew, czarownica..., Siostrzeniec czarodzieja.

Wysłany: Pią 14:26, 02 Mar 2007

Ostatnia bitwa mnie troszkę dołuje xP jak czytam o biednym Łamigłówku, którego tak wykorzystywał Krętacz, to strasznie się denerwuję XD

Wysłany: Śro 20:24, 07 Mar 2007

Domcia napisał:

Ostatnia bitwa mnie troszkę dołuje xP jak czytam o biednym Łamigłówku, którego tak wykorzystywał Krętacz, to strasznie się denerwuję XD

Takie życie, mnie osła żal nie było.

Typowy przykład powolnych i głupich mas idących za guru/szarlatanem, etc.

Wysłany: Sob 20:17, 24 Mar 2007

"Wędrowiec do świtu" za tę magię i bliskość Aslana, za podwodnych ludzi i Kaspiana i Driniana, wreszcie za Krainę Aslana.

"Książe Kaspian" za wyspę, zarośnięty sad i ruiny Ker Parawelu, za Nianię, profesora Kirke i za te zwierzęta pielęgnujące stare tradycje Narnii. Trochę mi to przypomina Polaków.

I wreszcie "Ostatnia Bitwa" za ostatnią bitwę i płynięcie wodospadem do góry xD i za Triliana.

Merehlyne napisał:

"Książe Kaspian" (...) i za te zwierzęta pielęgnujące stare tradycje Narnii. Trochę mi to przypomina Polaków.

A wiesz, Merehlyne, że miałam podobną refleksję? Te rozmaite zwierzęta i karły, rozmaite postawy względem Aslana i względem interesu Narni a swojego. Postaci miłe i wrogie obcym, egzaltowane badź praktyczne i konkretne, dla osiągnięcia celu gotowe nawet na przyjęcie pomocy wiedźm, czartów bądź też nie. Miłe i proste w swojej wierze bądź wrogie Aslanowi.

Oraz, jak napisałaś, pielęgnowanie tradycji. I partyzantka Wink

mi to przypominało Konrada Wallenroda (chociaż on walczył trochę inaczej).

Odświeżam sobie teraz ten tom. W końcu już za rok ekranizacja Wink

mam pytanie - czy ktoś wie, czy Lewis pisząc KK miał w zamiarze napisać dalsze tomy? Nie pamiętam, jak konkretnie było z symboliką w tej części... trochę mi cała ta sytuacja przypomina paruzję. Ale to refleksja na szybko, jeszcze to sobie przeanalizuje...

Olle napisał:

mam pytanie - czy ktoś wie, czy Lewis pisząc KK miał w zamiarze napisać dalsze tomy? .

Z tego co czytałam, chyba w "Listach do dzieci", to nie. Ale sprawdzę.

Ooo. Przede wszystkim "Podróż wędrowca Do Świtu" za masę przygód i niespodzianek oraz za treść Smile

Pobawię się w statystyki:

1. "Srebrne krzesło" - 10/10

2. "Koń i jego chłopiec" - 10/10

3. "Siostrzeniec czarodzieja" - 8/10

4. "Lew, czarownica i stara szafa" - 7/10

5. "Ostatnia bitwa" - 6/10

6. "Podróż Wędrowca do Świtu" - 5/10

7. "Książę Kaspian" - 4/10

oceny zupełnie subiektywne, nikogo nie chciałem urazić ani zdenerwować, nie podejmuje się też próby przekonywania do swoich ocen.

Cytat:

Oceny zupełnie subiektywne, nikogo nie chciałem urazić ani zdenerwować, nie podejmuje się też próby przekonywania do swoich ocen.

Deklaracja jak z jakiegoś magazynu o grach Wink

Jeśli o mnie chodzi, to zdecydowanie Siostrzeniec czarodzieja, ponieważ:

po pierwsze primo, wszystko układa się tu w logiczną całość - skąd Narnia, skąd szafa, skąd latarnia

po drugie primo - za klimat; to chyba najmroczniejsza z opowieści, ma w sobie coś z mitów, opowieści fantasy; pełno w niej dusznej atmosfery starych, pokrytych kurzem baśni (hehe, ale porównanie zasunęłam Very Happy

) - mam tu na mysli głównie motyw umierającego świata Charn, który przywodzi na myśl Atlantydę i ma w sobie taki fajny dramatyzm (zawsze lubiłam apokaliptyczne wątki Wink

Ogólnie dużo tu z konwencji basni, i to takich andersenowskich albo tych starych rosyjskich - Digory zostaje wysłany po jabłko do ogrodu na wzgórzu (za siedmioma lasami...), mamy tez pegaza i Las Między Światami - który w zasadzie jest już z innej beczki, bo przynajmniej mi kojarzy się z powieściami fantasy

wątek 'współczesny' bardzo mi się podoba, bo nie dość, że bardzo brytyjski, to kojarzy mi się z powieściami Edith Nesbit albo z Mary Poppins; taka typowa powieść o tym, jak to dzieci spędzają nudne deszczowe dni w domu - i nagle okazuje się, ile magii ma w sobie codziennosć.
No i ta Anglia XIXwieczna Very Happy

stworzenie Narni - chyba jedna z najpiekniej opisanych historii w całej septologii

motyw zła - wiadomo, że nic tak nie rozkręca akcji jak jakiś czarny charakter Wink

Jadis i Wujek Andrzej wprowadzają niepokój w baśniowy świat, co czyni opowieść bardziej wzruszającą w tych dobrych momentach.

element nadziei - Lewis uzdrawiając matkę Digory'ego pozwala nam łudzić się i podtrzymuje wiarę w cuda - wiarę, która jest naiwna i dziecinna, ale jednak przyjemna Wink

doceniam to zwłaszcza teraz, kiedy wiem, ze w życiu na ogół bywa inaczej - jakże miło poczytac o takich cudach ksiązkowych; jest tu coś ewangelicznego, taki motyw 'ku pokrzepieniu serc'

Lwa... też lubię, ale ta część jest jednak bardzo dziecinna - chodzi mi o styl pisania, moralizatorstwo jak z mszy dla małolatów i tendencyjność postaci. W tej prostocie pierwszej części owszem tkwi jej urok, ale jednak wolę bardziej rozbudowanego SC, gdzie nie zawsze czarne jest czarne a białe jest białe Wink